Een T-Ford uit de jaren 30.
De Paktuinen in Enkhuizen.
Het Breed in Hoorn.
Een bus van de WACO
in Schellinkhout, 1934.
Een bus van de WACO
met houtgasgenerator.
Johannes Bernardus Post werd rond 1892 geboren te Hoorn en huwde op 14-12-1917 met Geertruida van der Wouden. Zijn vrouw overleed echter al op jonge leeftijd. De weduwnaar Post trad op 30-12-1920 in het huwelijk met Anna Elisabeth Bakker. Dit huwelijk werd 25-04-1941 te Hoorn weer ontbonden.
Ondernemer in hart en nieren
Jan Post begon als rijwielhersteller en voerde daarbij ook een eigen rijwielmerk: 'Jan
Pieterszoon Coen'. Hij had een pand op de Turfhaven in Hoorn en bezat een
Ford-auto, die hij regelmatig verhuurde.
In die tijd kwamen ook de eerste autobussen op de wegen. Post kocht een
Ford-vrachtwagenchassis en liet dat 1.50 m verlengen. Daarop werd in Woerden een
carrosserie voor 18 personen gebouwd. Met deze autobus opende hij op 3 april
1922 de lijndienst Hoorn-Enkhuizen. Al gauw kwam er een tweede bus bij, zodat
die dienst 4x per dag kon worden onderhouden. Het duurde niet lang of hij bezat
zeven autobussen, waarmee de uurdienst Hoorn-Enkhuizen werd uitgevoerd. Een
retour kostte 30 cent en daarmee juist iets minder dan de NS de klanten in
rekening bracht voor deze reis. In die tijd hadden de bussen nog geen
verwarming. Daarom onthaalde mevrouw Post-Bakker na iedere rit het verkleumde
personeel in haar huiskamer op een kop warme soep!
Medeoprichter NACO
Post richtte in 1924 samen met de Purmerender onderneming Fa. F.A. de
Raadt & J. Kistemaker ook de Nederlandsche Auto Car Onderneming (NACO) op. De drie
heren hadden als doel om hiermee de deelnemers van de in 1924 in Amsterdam te
houden Olympische Spelen te vervoeren van en naar de verschillende locaties.
Daarnaast wilden ze uitstapjes door Nederland gaan verzorgen. Amsterdam kreeg de Spelen
echter pas in 1928. Ondertussen werden de ambities van de NACO gericht op het
streekvervoer in Noord-Holland met de lijndienst Hoorn-Purmerend-Amsterdam en
vanaf 1925 tevens de lijndienst Purmerend-Zaandam.
Concurrentiestrijd
Ook anderen zagen brood in de bloei van de autobusdienst. In 1925 begon de firma
Kok en Van Meurs uit Hoorn met de Eerste White Auto-Omnibusdienst (EWAO). De
EWAO was gevestigd op het Grote Noord 38 in Hoorn en opende met vijf geel
geschilderde White bussen de geregelde autobusdienst Hoorn-de Streek-Enkhuizen.
Dit betekende een regelrechte aanval op de dienst van Post.
De bussen van beide bedrijven vertrokken vrijwel gelijktijdig van de eindpunten
in verband met de aankomst van de treinen. Ze volgden - het kon niet anders in
verband met de wegen - dezelfde route. De bussen van beide firma's voerden
hierbij een felle concurrentiestrijd.
Onderling trachtten de chauffeurs elkaar met grote snelheden in te halen, om als
eerste de wachtende passagiers te laten instappen, want vaste halteplaatsen
waren er nog niet. Het kwam ook wel eens voor dat de bussen elkaar tegenkwamen
op een smal weggedeelte en de ene chauffeur niet voor de andere opzij wilde
gaan.
Afspraken over dienstregeling en eindpunt
Dit was een onhoudbare situatie, zodat beide ondernemers uiteindelijk om de
tafel gingen. Zij spraken af om het uur te rijden en deze dienstregelingen
maandelijks te laten wisselen, in verband met de (zeer) drukke en minder drukke
ritten. De concurrentiestrijd was voorbij.
De dienstregeling van EWAO was zó opgesteld dat de laatste rit eindigde in
Enkhuizen bij lunchroom 'De Spoorklok', dichtbij het Snouck van Loosenpark. Voor
de chauffeur was een slaapvertrek gehuurd bij een weduwe in de Tabakstraat in
Enkhuizen. 's Morgens vroeg reed hij ook weer de eerste bus naar Hoorn.
De bussen van Post stonden bij café-restaurant 'Du Passage' op de hoek van de
Paktuinen in Enkhuizen.
